Αὐτός ὁ μακάριος Σίλας, ἀξιώθηκε ἀπό τὸν Κύριο νὰ καταλεχθῆ μεταξύ τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων. Διακρίθηκε γιά τὴν πίστη του, τὸν θεϊκό ζῆλο, τὴν ὑπομονή στὰ παθήματα καὶ τὶς ταλαιπωρίες.

Στὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων (15, 22-29) μνημονεύεται γιά πρώτη φορά ὡς «ἀνήρ ἡγούμενος ἐν τοῖς ἀδελφοῖς».

Ἀπεστάλη δὲ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, Βαρνάβα καὶ Ἰούδα, τὸν ἐπικαλούμενο Βαρσαβᾶ, στήν Ἀντιόχεια σὲ επίσημη άποστολή μεταφέροντας τὴν επιστολή τῶν Ἁγίων Αποστόλων, ποὺ περιεῖχε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων.

Ο Απόστολος των Εθνών καλείται να κατακτήσει την πόλη των Φιλίππων. Περιέρχεται τους δρόμους, στις πλατείες και την αγορά. Αναζητεί σημεία επαφής. Βλέπει τους ανθρώπους και διαβάζει στα πρόσωπά τους τα προβλήματα και τα ενδιαφέροντά τους. Διαπιστώνει το βαθύ σκότος που καλύπτει τις ψυχές τους. Αντιλαμβάνεται ότι η μάχη εδώ θα είναι σκληρή.

Δεν απογοητεύεται και δεν φοβάται. Είναι αποφασισμένος να πέσει μαχόμενος. Θα σαλπίσει τον Ευαγγελικό παιάνα και πιστεύει πως τα είδωλα θα σεισθούν εκ θεμελίων.

Θα πολεμήσει, μέχρις εσχάτων, για την απελευθέρωσιν των σκλαβωμένων αδελφών από την πλέον φρικτή δουλεία, της ειδωλολατρίας. Αυτά σκέπτεται ο Απ. Παύλος και χωρίς να το αντιληφθεί βρέθηκε στην άκρη της πόλεως πλησίον του Ζυγάκτου ποταμού, κοντά σε έναν κήπο.

Γεννήθηκε τὸ 329 στὴν Ἀριανζὸ τῆς Καππαδοκίας ἀπὸ εἰδωλολάτρες γονεῖς, τὸ Γρηγόριο καὶ τὴ Νόννα. Μετὰ τὴ γέννηση τοῦ Γρηγορίου καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγ. Πνεύματος, γίνονται χριστιανοὶ καὶ βαπτίζονται.

Διδάσκεται τὰ ἐγκύκλια γράμματα στὴ Ναζιανζό, ἐνῶ τὴ μέση ἐκπαίδευση στὴ Καισαρεία, ὅπου καὶ γνωρίζεται μὲ τὸ συμμαθητὴ του Μ. Βασίλειο.

Ἐπιστρέφοντας στὴν πατρίδα του χειροτονεῖται πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἐπίσκοπο πλέον Ναζιανζοῦ. Ὅμως ὁ ἅγιος προτιμᾶ τὴ γαλήνη καὶ τὴν ἠρεμία καὶ ἀναχωρεῖ γιὰ ἕνα ἡσυχαστήριο στὸν Πόντο κοντὰ στὸ φίλο του, τὸν Μ. Βασίλειο.

Ό μακάριος αὐτός Νεομάρτυρας κατήγετο ἀπό τὶς Μαριές τῆς Θάσου. Σὲ ἠλικία δέκα τεσσάρων ἐτῶν τὸν ἔφεραν στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ μάθη τὴν τέχνη τοῦ ράφτη. Πρὶν περάση πολύς καιρός ὁ δάσκαλός του τὸν ἔστειλε σ’ ἕναν Ἐβραῖο ἔμπορο τοῦ Γαλατᾶ νὰ ἀγοράση ράμματα.

Ὁ Ἐβραῖος ὅμως, καθώς εἰδε τὸ νέο παιδί θέλησε νὰ τὸ ξεγελάση καὶ δὲν ἄργησαν νὰ φιλονικήσουν.

Ἦταν μεσημέρι καὶ ὁ Χότζας ἔλεγε τὴν συνηθισμένη προσευχή. Τότε ὁ Ἐβραῖος ἄρχισε νὰ φωνάζη πρὸς τοὺς Ἀγαρηνούς: δὲν ἀκοῦτε τὸ παιδί αὐτό ποὺ ὑβρίζει τὴν πίστι σὰς καὶ τὸ προσκύνημά σας; Ἀυτό ἔγινε ἀφορμή νὰ οδηγηθῆ ὁ Ἰωάννης στὸν Βεζύρη ποὺ ἔκανε χρέη δικαστοῦ.

Ὅταν δὲ εἶδε πόσο νέος καὶ ἀθῶος ἦταν ὁ Ἰωάννης τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ λέει «Ἔλα νὰ γίνης Τοῦρκος νὰ σώσης τὴν ζωή σου καὶ νὰ σὲ ἔχω πλησίον μου νὰ σὲ τιμήσω καὶ νὰ σὲ πλουτίσω».